Lütfen yargılamadan yorum yapın.
8 yaşında bir kızım var. Çok akıllı, Kendisini çok güzel ifade eden, yaşından çok daha olgun davranan bir çocuk..
Doğduğundan beri asla bir kız çocuğu olmadı. Ben de eşimde bunu hep hissettik ama birbirmize bile itiraf etmemiştik bu durumu. Bunu hiç mesele haline getirmeden, büyütmeden normal şekilde, olması gereken gibi davranmaya devam etmiştik.. Elbise giymek istemediğinde hep alternatif sundum. Şık ve tarz kıyafetler giydirdim.
29 Ekim’de gösteri yaptılar. Zaten kız rolünde dans etmek istememişti. Sebebini defalarca sordum, açıkça söylemedi. Çünkü o da kendisini anlayamıyor aslında.. Yine de hareketleri yapıyordu çalışmalarda. Gösteri günü önce giyindi, hazırlandı, sonra ağlamaya başladı.. Tütü giymemek için yalvardı, “Anne çok utanıyorum, kendimi iğrenç hissediyorum. Giymek istemiyorum.” diye yalvardı. Kıyafetin bir önemi olmadığını, bunun sadece bir gösteri olduğunu, giydiklerimiz değil, kalbimizin bizi biz yaptığını anlattım. Konuyu cinsiyet kavramına getirmeden hayvan kostümlerini, tiyatrocuları örnek göstererek bunun sadece bir kumaş parçası olduğunu, bir anlamı olmadığını, önemli olanın Cumhuriyeti kutlamak ve özgürlüğümüze sevinmek olduğunu vs… anlatıp sakinleştirdim.
Bugün de kızlar için ortak bir toka, erkeklere kravat ayarlandı. Tokayı asla takmadı saçına. “Saçımı kestirelim, öğretmenime bitlendiğimi söyle. Ben o koca fiyonku kafama takmam!” dedi.
Psikoloğa daha önce gitmiştik. Henüz erken, konuşup üzerinde durmayalım, ergenlik çağında daha net konuşulur. Dedi.. O zamana kadar kızımın ne hissettiği önemli değil mi? Çok zor bir durum… Bizim gibi olan var mı aranızda?
Anne ya da anne adayıysan